opvoeden, een levenskunst

VAN OPVOEDEN TOT BEGELEIDEN, EEN LEVENSKUNST

Opvoeden.....hoe doe je dat? 

Dit voelt als een werkwoord. We 'voeden op tot', we 'doen' dus iets. We voeren een handeling uit om iets te verkrijgen.

Maar eigenlijk hoeven we NIETS te doen, eerder terughouden..........en iets geven. We ONTVANGEN het kind en GEVEN een bedding. Die bedding is een veilig nest waarbinnen de ziel van het kind zich kan ontvouwen tot wat het bedoelt is.

Tot voor kort was opvoeden een resultaatgerichte handeling. Je voedde  het kind op TOT iets. Je 'maakte' a.h.w. iets van je kind. Als het kind het 'goed deed', goed terecht gekomen was, dan was je een geslaagde opvoeder. Je had het goed gedaan als ouder!. Het oude denken dat de wereld maakbaar is, is gelukkig aan het veranderen. Opvoeden wordt van kunde tot kunst!

Meestal werden we over het algemeen opgevoed vanuit een autoritaire aanpak.

Wij leerden onze kinderen, wat wij denken dat goed/fout is, wat de normen en waarden zijn.  Hoe ze zich HOREN te gedragen en hoe ze het gelukkigst worden. Welke opleiding ze het best kunnen doen dat PAST in de maatschappij zodat ze een baan krijgen etc. etc.......

Deze manier geeft het kind een soort van keurslijf waarbinnen het zich staande moest houden. aanpassen a.h.w. Het is a.h.w. ONS keurslijf wat wij doorgeven. En......... dan kan de wereld niet veranderen.....

De tijd is voorbij dat het kind en de maatschappij maakbaar zijn, dat WIJ en de maatschappij het uitgangspunt vormen van de opvoeding.!!! Dat we onze kinderen opvoeden zoals wij denken dat het goed is. !!

Dat er tegenwoordig iets anders wordt gevraagd merken we overal om ons heen, aan allerlei situaties en confrontaties .

De huidige kinderen vragen een andere aanpak en een andere manier van denken. De Nieuwe Tijdskinderen komen de AARDE en ONS wat brengen. Wij zijn als opvoeders meer begeleiders , of beter nog ENGELBEWAARDERS. Wij ONTVANGEN het kind. Zij kloppen bij ons aan voor een beschermplek, een veilig onderkomen om te kunnen uitgroeien. Daarvoor hebben zo ons nodig. Een veilige bedding betekent ook structuur aanbieden en grenzen geven. echter wel vanuit een positieve insteek.bv.. Je mag tot hek. i.p.v. je mag niet buiten het heken spelen. Dat NIET roept nieuwsgierigheid op en vraagt om uitdaging. Maar de positieve insteek zorgt voor rust en biedt het kind de kans om zich in deze ruimte van alles te ontdekken. 

De kinderen hebben ons als ouders en familie uitgekozen, met alles wat wij zijn en te bieden hebben. Wij zijn dus a.h.w. uitverkoren. Zij brengen een enorme wijsheid mee en komen dat ons en de wereld brengen, vertellen en  ze willen dat uitdragen. Zij hebben een groter en  wakkerder bewustzijn t.b.v. de Nieuwe Aarde. Daarbij hebben ze, uit de sferen waardoor zij heen gegaan zijn op weg naar de aarde, veel meegenomen. 

Soms noemen wij ze lastig, moeilijk hanteerbaar, dwars etc. maar eigenlijk zijn WIJ lastig want wij belemmeren hun ZIJN met onze ideeën en gedachtes., met onze ideeën van hoe het hoort of zou moeten zijn. Of we kaderen in en geven een naam aan verschijnselen als moeilijk, druk  of ADHD, PDOS, etc. Dan zorgen we met medicijnen dat ze rustiger worden en zich  dan makkelijker 'aan kunnen passen' wat makkelijker is voor de omgeving, maar gaat het om dat aanpassen??!!. Kunnen ze hun boodschap dan nog kwijt. Ze raken n.l. versuft en daardoor ongeinteresseerd en hebben het zo extra moeilijk. 

Als Engelbewaarders zouden we het kind kunnen ontvangen, als gast, en gewoon onbevangen en oordeelloos naar ze kijken en ze zo zichzelf laten zijn en zo hulp bieden daar waar nodig is. Luisteren naar wat ze te vertellen hebben en wat ze willen. NIET onze wil opleggen, maar terughouden. Vol verwondering kijken hoe zij leven willen en wat goed voor hen voelt. Benieuwd en nieuwsgierig zijn naar wie ze zijn .i.p..v steeds maar eisen te stellen en zeggen wat wij vinden dat wat er moet gebeuren. EEN WARE KUNST!

We hoeven 'alleen maar' een veilige bedding te geven en het liefst onze eigen patronen/oordelen en ego niet overdragen. Dat betekent dat we onze eigen handelen, patronen, oordelen en meningen bewust mogen gaan worden . En ook dat is dus indirekt een gift van deze kinderen. Dit is niet even een knop omzetten. Maar het gaat dan ook  om bewustzijn, bewust ZIJN, ervaren en de intentie. Kortom om het proces.  Het vraagt een andere manier van denken.

We kunnen deze kinderen eigenlijk het beste tegemoet treden door te doen alsof we op straat iemand tegenomen de we niet kennen. We komen toevallig aan de praat en raken geinteresseerd. We worden nieuwsgierig en willen steeds meer over die persoon weten; over hoe de beleefwereld is en hoe omgegaan wordt met wat hij/zij tegenkomt. Over de leefstijl, woning kledingstijl, verlangens en idealen etc. Soms weten ze niet waarheen ze moeten gaan om iets voor elkaar te krijgen en dan helpen wij hen.  Wij ondersteunen en begeleiden dan. Kinderen vragen natuurlijk ook nog andere dingen.

Een veilige bedding geven vraagt van de begeleider, zoals eerder genoemd, een bewustzijn. Durven kijken naar je eigen manier van handelen en de intentie ervan. En hoe je zelf met de aarde en jezelf omgaat. Immers het kind bootst ons na. Vertellen hoe het gaat beklijft niet (en trekt het kind naar het hoofd). Het gaat om voorleven en ZIJN. Het vraagt  zelfbewustzijn en

moed tot zelfconfrontatie en ontwikkeling. Daarnaast vraagt het ook om inzicht in waar de ziel van het kind in de verschillende levensfasen aan toe is en wat het nodig heeft. 

En een veilige bedding begint natuurlijk bij de zwangerschap. Hoe ga je als a.s. moeder met jezelf om. Ben je gewoon zwanger of maak je al contact met de baby. door b.v ermee te praten te masseren te zingen  etc.? En neem je ook de nodige rust die jullie beiden de kans geeft om al 'samen te ZIJN'. Zwangerschapsverlof is daartoe een goed moment om voor te bereiden op de aardse ontmoeting in  volle verwondering. 

WAT KOMT HET KIND MIJ BRENGEN  EN HOE MAG IK DIT KIND HELPEN  OM UIT TE GROEIEN TOT WIE HET BEDOELT IS TE ZIJN. ZODAT HET UITEINDELIJK KAN DOEN WAT HET TE BIEDEN HEEFT .

Dit is een heel andere houding dan, .......wat gaan we van het kind maken wat willen wij van het kind. Vroeger ging het beroep van vader op zoon. maar dat is nu ook totaal anders. 

Het leven is eigenlijk een proces van spelen, ervaren en bewustworden. 

Vanuit een innerlijk weten  ben ik ervan overtuigd dat een kind zoveel wijshied meebrengt dat het al veel weet en zelf goed weet wat het nodig heeft. Ook m.b.t. voeding etc.

Als je b.v een kind veel naar de blote sterrenhemel laat kijken, zonder te benoemen waar Orion staat of uitleg over hoe het

allemal in elkaar zit. Gewoon rustig laten waarnemen vanuit hun eigen ziel, dan zal op 12/13jarige leeftijd vanzelf een wiskundig inzicht ontstaan en zijn de wiskundelessen als vanzelfsprekend. Ik vond dit terug in het 1ste deel van de boeken van Anastasia, van Vladimir Megre. beschrijft dat heel mooi en warm.

We hebben onze kinderen te leen, ze zijn niet ons bezit.

WE LOPEN SAMEN OP,  ZIJN SAMEN OP WEG. 

EEN LEVENSKUNST

Ik verwijs hierbij ook naar het artikel in het V.O.K. vaktijdschrift.